Propriétés
Auxiliaire : avoir
Terminaison : -er
Définitions
décaniller /de.ka.ni.je/ intransitif 1er groupe
Familier : Partir, décamper, s'en aller.
Familier : Tirer sur, abattre, descendre.
Conjugaisons
Indicatif
Utiliser un autre pronom personnel : il/elle/on - ils/elles
Présent
| je | décanille |
| tu | décanilles |
| il | décanille |
| nous | décanillons |
| vous | décanillez |
| ils | décanillent |
Plus-que-parfait
| j' | avais | décanillé |
| tu | avais | décanillé |
| il | avait | décanillé |
| nous | avions | décanillé |
| vous | aviez | décanillé |
| ils | avaient | décanillé |
Futur simple
| je | décanillerai |
| tu | décanilleras |
| il | décanillera |
| nous | décanillerons |
| vous | décanillerez |
| ils | décanilleront |
Imparfait
| je | décanillais |
| tu | décanillais |
| il | décanillait |
| nous | décanillions |
| vous | décanilliez |
| ils | décanillaient |
Passé composé
| j' | ai | décanillé |
| tu | as | décanillé |
| il | a | décanillé |
| nous | avons | décanillé |
| vous | avez | décanillé |
| ils | ont | décanillé |
Passé simple
| je | décanillai |
| tu | décanillas |
| il | décanilla |
| nous | décanillâmes |
| vous | décanillâtes |
| ils | décanillèrent |
Futur antérieur
| j' | aurai | décanillé |
| tu | auras | décanillé |
| il | aura | décanillé |
| nous | aurons | décanillé |
| vous | aurez | décanillé |
| ils | auront | décanillé |
Passé antérieur
| j' | eus | décanillé |
| tu | eus | décanillé |
| il | eut | décanillé |
| nous | eûmes | décanillé |
| vous | eûtes | décanillé |
| ils | eurent | décanillé |
Conditionnel
Utiliser un autre pronom personnel : il/elle/on - ils/elles
Conditionnel présent
| je | décanillerais |
| tu | décanillerais |
| il | décanillerait |
| nous | décanillerions |
| vous | décanilleriez |
| ils | décanilleraient |
Conditionnel passé 1ère forme
| j' | aurais | décanillé |
| tu | aurais | décanillé |
| il | aurait | décanillé |
| nous | aurions | décanillé |
| vous | auriez | décanillé |
| ils | auraient | décanillé |
Conditionnel passé 2e forme
| j' | eusse | décanillé |
| tu | eusses | décanillé |
| il | eût | décanillé |
| nous | eussions | décanillé |
| vous | eussiez | décanillé |
| ils | eussent | décanillé |
Subjonctif
Utiliser un autre pronom personnel : il/elle/on - ils/elles
Subjonctif présent
| que | je | décanille |
| que | tu | décanilles |
| qu' | il | décanille |
| que | nous | décanillions |
| que | vous | décanilliez |
| qu' | ils | décanillent |
Subjonctif imparfait
| que | je | décanillasse |
| que | tu | décanillasses |
| qu' | il | décanillât |
| que | nous | décanillassions |
| que | vous | décanillassiez |
| qu' | ils | décanillassent |
Subjonctif passé
| que | j' | aie | décanillé |
| que | tu | aies | décanillé |
| qu' | il | ait | décanillé |
| que | nous | ayons | décanillé |
| que | vous | ayez | décanillé |
| qu' | ils | aient | décanillé |
Subjonctif plus-que-parfait
| que | j' | eusse | décanillé |
| que | tu | eusses | décanillé |
| qu' | il | eût | décanillé |
| que | nous | eussions | décanillé |
| que | vous | eussiez | décanillé |
| qu' | ils | eussent | décanillé |
Impératif
Impératif présent
| décanille |
| décanillons |
| décanillez |
Impératif passé
| aie | décanillé |
| ayons | décanillé |
| ayez | décanillé |
Infinitif
Participe